تحقیقات جدید نشان می‌دهد که یک ساعت پیاده‌روی در طبیعت باعث کاهش استرس و فعالیت در مناطق مغز درگیر در پردازش استرس می‌شود.
به گزارش مجله اینترنتی بین تاک به نقل از مدیکال نیوز تودی، تحقیقات جدید نشان می‌دهد که 60 دقیقه پیاده‌روی در طبیعت باعث کاهش فعالیت در مناطق مغز درگیر در پردازش استرس می‌شود. این تحقیقات نشان می‌دهد که افرادی که در شهرها زندگی می کنند، فعالیت بیشتری را در منبع اعتماد آمیگدال، ناحیه مغزی که احساسات از جمله ترس و استرس را تنظیم می کند، تجربه می کنند.
در این مطالعه، محققان گروه Lise Meitner برای علوم اعصاب محیطی در موسسه توسعه انسانی ماکس پلانک در آلمان، مزایای سلامت روان طبیعت را بررسی کردند. محققان به دنبال یافتن این موضوع بودند که آیا میزان بالاتر بیماری‌های روانی در مناطق شهری مربوط به افرادی است که دسترسی کمتری به طبیعت دارند.
پژوهشگران فعالیت مغز 63 شرکت‌کننده سالم را با استفاده از تصویربرداری تشدید مغناطیسی عملکردی (fMRI) قبل و بعد از پیاده‌روی 1 ساعته در یک جنگل یا یک خیابان خرید با ترافیک مورد بررسی قرار دادند. در طول اسکن، آنها چندین تمرین برای شرکت کنندگان داشتند که دو مورد از آنها در مطالعه مورد بحث قرار گرفت. در اولین تمرین به شرکت کنندگان تصاویری از 15 چهره مرد و 15 زن نشان داده شد که حالات چهره ترسناک و خنثی را نشان می داد.
در تمرین دوم، به شرکت‌کنندگان وظایف محاسباتی ذهنی داده شد. پس از تکمیل اسکن ها، 31 شرکت کننده در یک خیابان شلوغ در برلین پیاده روی کردند، در حالی که 32 نفر در یک جنگل شهری قدم زدند. شرکت کنندگان در سال 2019 بین ساعت 10 صبح تا 5 بعد از ظهر پیاده روی کردند. مردان و زنان به طور مساوی در هر دو گروه توزیع شدند.
محققان به شرکت‌کنندگان تلفنی دادند که در حین پیاده‌روی همراه خود داشته باشند که موقعیت آنها را ردیابی می‌کرد. شرکت کنندگان همچنین از مچ بندهایی استفاده کردند که فعالیت الکترودرمال (EDA)، تغییرپذیری ضربان قلب (HRV) و ضربان قلب آنها را کنترل می کرد. به آنها یک ناهار در بسته بندی داده شد که می توانستند در طول پیاده روی بخورند. پس از 30 دقیقه پیاده روی، زنگ تلفن به صدا درآمد که زمان چرخیدن است. پس از اینکه شرکت‌کنندگان پیاده‌روی خود را به پایان رساندند، محققان در حالی که تمرین‌های مشابه را انجام دادند، یک اسکن fMRI دیگر به آنها دادند. محققان کاهش فعالیت را در طول هر دو تمرین انجام شده در طول اسکن مشاهده کردند.
مفاهیم دنیای واقعی
به گفته سودیماک، این تحقیق نشان می‌دهد که پیاده‌روی در طبیعت ممکن است با افزایش آستانه فعال شدن آمیگدال، تأثیر مفیدی بر آمیگدال داشته باشد و می‌تواند به عنوان یک اقدام پیشگیرانه در برابر ایجاد مشکلات سلامت روانی و تأثیر منفی محیط شهری بر سلامت روان باشد.
سودیماک گفت: از آنجایی که بیش از نیمی از جمعیت جهان در شهرها زندگی می کنند و شهرنشینی به سرعت در حال افزایش است، برای ساکنان شهرها داشتن پارک یا جنگلی در نزدیکی آن بسیار مهم است که بتوانند از محیط شهری پرتنش دور شوند.
آیا پیاده‌روی‌های کوتاه‌تر نیز سود سهام را به همراه خواهد داشت؟
از آنجایی که اسکن‌ها کاهش فعالیت در نواحی مغز درگیر در پردازش استرس را پس از 1 ساعت پیاده‌روی در طبیعت نشان دادند، آیا پیاده‌روی کوتاه‌تر نیز می‌تواند مفید باشد؟ سودیماک توضیح داد: ما مدت زمان 1 ساعت را انتخاب کردیم زیرا بیش از این مدت ممکن بود برای برخی از شرکت کنندگانی که به ورزش فیزیکی عادت ندارند خسته کننده باشد.
شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد شاخص‌های فیزیولوژیکی استرس، مانند هورمون استرس کورتیزول، پس از ۱۵ دقیقه پیاده‌روی در طبیعت در مقایسه با پیاده‌روی در محیط شهری کمتر است، بنابراین جالب است که بررسی کنیم آیا قرار گرفتن در معرض طبیعت کوتاه‌تر نیز هست یا خیر.
یک توضیح متفاوت
کارن استوارت، یک روانشناس بالینی مستقر در آلاباما، که در این مطالعه شرکت نداشت، هشدار داد که می‌تواند توضیح دیگری برای کاهش فعالیت در نواحی مغز درگیر در پردازش استرس در شرکت‌کنندگانی که 1 ساعت پیاده روی در طبیعت انجام داده‌اند، وجود داشته باشد.
او گفت: خیلی زود است که ادعا کنیم که توضیحی قطعی است. احتمالاً این کاهش می تواند ناشی از اثرات مثبت ورزش بدنی باشد. دلیل اینکه اسکن شرکت‌کنندگانی که در یک خیابان شلوغ قدم می‌زنند، کاهش فعالیت در نواحی مغز درگیر در پردازش استرس را نشان نداد، می‌تواند این باشد که اثرات منفی محیط شهری، مزایای ورزش را از بین می‌برد.
محققان امیدوارند تأثیر محیط‌های طبیعی مختلف مانند رودخانه‌ها، باغ‌های گیاه‌شناسی و کوه‌ها را بر روی مغز بررسی کنند. آنها همچنین مایلند تا بتوانند ویژگی‌های خاصی از طبیعت را مشخص کنند – رنگ‌ها، صداها یا بوها – که باعث کاهش فعالیت آمیگدال می‌شود تا بفهمند چرا طبیعت از استرس باز می‌گردد.
نتایج این مطالعه اخیرا در مجله Molecular PsychiatryTrusted Source منتشر شده است.
انتهای پیام/
